Η Βυζαντινή περίοδος ήταν ο Μεσαίωνας της Ανατολής;

Όσοι νεοέλληνες κατακρίνουν το Βυζάντιο ως παρακμιακό απλώς παπαγαλίζουν την προκατάληψη του Γίββωνα, του Βολταίρου και του Μοντεσκιέ, οι οποίοι άλλωστε στην εποχή τους ούτε είχαν αρκετά βυζαντινά κείμενα στη διάθεσή τους ώστε να μελετήσουν αντικειμενικά την Αυτοκρατορία, ούτε όμως και είχε αναπτυχθεί η βυζαντινολογία επαρκώς. Ας προσέξουν αυτοί οι συμπατριώτες μου το παρακάτω: Λίγο τον έννοιαζε τον άγγλο Γίββωνα αν σώθηκε το ελληνικό γένος από τις βαρβαρικές επιδρομές του μεσαίωνα, χάρη στην Αυτοκρατορία [έστω, με τα όποια ελαττώματα κάποιων Αυτοκρατόρων] που απέτρεψε τον εκγερμανισμό ή τον εξαραβισμό του ελλαδικού χώρου.

Δεκάρα δεν έδινε ο ουμανιστής Βολταίρος που έβριζε το Βυζάντιο, αν στον καιρό του εξακολουθούσε να μιλιέται η ελληνική γλώσσα στα βαλκάνια. Αυτό όμως έγινε χάρη στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία. [ Διότι αν δεν υπήρχε το Βυζάντιο να αποκρούσει την 4ετή (!) πολιορκία της Πόλης από τους Άραβες στα 717, αυτοί θα είχαν κατακτήσει τα Βαλκάνια, την Κεντρική Ευρώπη, και όχι μόνο, και αφού δεν υπήρχε άλλο ισχυρό κράτος ν'αντισταθεί, με τη φόρα που είχαν, θα είχαν εξισλαμίσει κι εξαραβίσει όλη την Ευρώπη. ] Τους νεοέλληνες όμως όλα αυτά τους νοιάζουν και τους καίνε, και δε πρέπει να είναι τόσο αφελείς, ώστε να συμμερίζονται τις απόψεις των βολεμένων ξένων.

Δεν γινόταν τα τεράστεια κράτη της ελληνιστικής περιόδου να διοικηθούν με τον τρόπο που οι Αθηναίοι του 5ου π.Χ. αιώνα κυβερνούσαν την Αττική, με άμεση δημοκρατία και αγόρευση στην Πνύκα. Εκ των πραγμάτων ήταν πλέον αδύνατο αυτό το πράγμα στην ελληνιστική, την ρωμαϊκή ή την βυζαντινή εποχή, όπου τα κράτη ήταν αχανή. Οι σημερινοί "δημοκράτες" διανοούμενοι που κατηγορούν την Ρωμανία (το "βυζάντιο") ως αντιδημοκρατικό επειδή δεν γινόταν εκλογές, απλούστατα δεν κατανοούν πως δεν είναι δυνατόν σε κάθε εποχή να εφαρμοστούν τα ίδια συστήματα διακυβέρνησης.

Και η αρχαία Αθήνα αν δημιουργούσε κράτος έκτασης ίσης με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, γρήγορα θα εγκατέλειπε την άμεση δημοκρατία. Ήταν όλη η Αρχαιότητα Δημοκρατική; Ας μου πούνε, η Σπάρτη, η Ήπειρος, η Μακεδονία,η Θεσσαλία, η Κρήτη, οι Συρακούσες κ.ά. ήταν δημοκρατία; Ή ήταν λιγότερο ελληνικές από την Αθήνα; Γιατί τα κουκουλώνουν αυτά, παρουσιάζοντας μια αρχαιότητα "δημοκρατική";

-Σε αντίθεση με τον Δυτικό μεσαιωνικό κόσμο που πίστευε στον Ιερό Πόλεμο, και έκανε 8 Σταυροφορίες προκειμένου να τιμωρήσει το Ισλάμ και τους "αιρετικούς" Ρωμηούς, και σε αντίθεση με το Ισλάμ που επίσης είχε την πρακτική του Ιερού Πολέμου (Τζιχάντ), το Βυζάντιο ποτέ δεν σκέφτηκε τέτοιες μεθόδους. Όταν πολεμούσε τους άραβες, τους πολεμούσε ως κράτος εναντίον κράτους, ποτέ με την νοοτροπία του πολέμου για την καταστροφή των απίστων. Νοοτροπία Ιερού Πολέμου δεν υπήρχε στην Ρωμανία. Στη Δύση όμως, και στο Ισλάμ, οι άνθρωποι έκαναν πόλεμο πιστεύοντας πως τον ευλογεί ο θεός προκειμένου να υπερισχύσει δια των όπλων η θρησκευτική τους πίστη. Όταν οι Ρωμηοί πρωτοείδαν τους λατίνους ιερείς να αρπάζουν το σπαθί και να συμμετέχουν στις μάχες, μάλλον έπαθαν σοκ.

-Σε αντίθεση με την μεσαιωνική Δύση που εκλατίνιζε γλωσσικώς τους υπηκόους της (μέσω π.χ. της λειτουργίας που γινόταν στα λατινικά κι όχι στις εθνικές γλώσσες των λαών της Δ. Ευρώπης), και σε αντίθεση με το ΙΣλάμ που εξαράβιζε γλωσσικώς τους κατεκτημένους λαούς αρνούμενο την γλωσσική ετεροπροσωπία τους, επειδή δήθεν τα αραβικά ήταν "θεϊκή γλώσσα" (το ίδιο πίστευαν και στην Δύση για τα λατινικά), οι Ρωμηοί έφτιαξαν αλφάβητο για τους Σλάβους, και δεν τους εξελλήνισαν, αν και θα μπορούσαν εύκολα να το πράξουν. Ακόμα και μετά την νίκη του Βασίλειου Β' και την καταστροφή των Βουλγάρων, αυτός δεν επέβαλε στην βουλγαρική εκκλησία την ελληνική γλώσσα. Στην Ρωμαίικη νοοτροπία του Βυζαντίου κάθε γλώσσα ήταν σεβαστή και ισότιμη και δεν υπήρχαν ανώτερες και θεϊκές γλώσσες. Στη Δύση, μέχρι να το καταλάβουν αυτό άργησαν ώς τον 16ο αιώνα.

-Σε αντίθεση με την Ιερά Εξέταση της Δύσης, στην Ρωμανία δεν υπήρχαν τέτοιοι θεσμοί παρόλο που υπήρχαν πολύ περισσότερες αιρέσεις απότι στην Δύση. Οι αιρετικοί δεν καταδιώκονταν, εκτός κι αν επαναστατούσαν κατά της κρατικής εξουσίας: στην περίπτωση αυτή όμως επρόκετο για πολιτικό κι όχι για θρησκευτικό ζήτημα.

Και μην μου αρχίσετε τα περί διωγμών εθνικών.
Η αλήθεια είναι πως όταν το Ρωμαϊκό κράτος (εκχριστιανισμένο ή παγανιστικό) εφάρμοζε διώξεις κατά των μη αποδεκτών θρησκειών, αυτό που έκανε ήταν ακριβώς το ίδιο με όσα έκαναν οι αρχαίες ελληνικές πόλεις της κλασσικής εποχής, όπου η θρησκεία ήταν κρατική και όσοι την αμφισβητούσαν (π.χ. Σωκράτης) διώκονταν. Συνεπώς η τακτική των διώξεων εκ μέρους του κράτους κατά των θρησκευτικών αντιφρονούντων είναι αρχαιοελληνική κι όχι χριστιανική.

Και αφού δήθεν γίνονταν τόσο τρομερές διώξεις κατά των παγανιστών, νόμοι που τιμωρούσαν με θάνατο τον παγανισμό κλπ, πώς εξηγείται η ύπαρξη εθνικών ώς τον 10ο αιώνα μ.Χ.; Ας διαλέξουν μερικοί, ήταν ή όχι λοιπόν ανεκτικοί οι αυτοκράτορες; Αν ήταν ανεκτικοί γιατί τους κατηγορούνε; Αν δεν ήταν ανεκτικοί, τότε πώς τη γλίτωσαν ως τον 10ο αι. οι εθνικοί, δεδομένου ότι η εξουσία των αυτοκρατόρων δεν υπόκειταν σε περιορισμούς;

Απλούστατα, όπως λέει κι ο ιστορικός της εποχής Σωζόμενος "μέσα στους νόμους ο Θεοδόσιος περιέγραφε τιμωρίες που δεν εφαρμοζόταν. Φρόντιζε όχι να τιμωρεί αλλά να προκαλεί το φόβο της τιμωρίας". Εξ άλλου, πώς εξηγείται το γεγονός ότι ο ίδιος ο Μέγας Θεοδόσιος δεχόταν ειδωλολάτρες στα δημόσια λειτουργήματα, αφού αυτοί σύμφωνα με τους δικούς του νόμους αποκλείονταν; Πώς αλλιώς εξηγείται λοιπόν το ότι στον καιρό του οι ειδωλολάτρες (π.χ. Θεμίστιος) κατείχαν αξιώματα στην Σύγκλητο, το στρατό, τις δημόσιες σχολές και τα ανάκτορα; Πως εξηγείται ο αυτοκράτορας Λέοντας να έχει προσωπικό ιατρό τον εθνικό Ιάκωβο, εικόνες του οποίου κοσμούσαν Αθήνα και Κωνσταντινούπολη; Πώς εξηγείται ότι στον 6ο αι. πολλοί εθνικοί κατείχαν υψηλά αξιώματα της πολιτείας; Πώς εξηγείται ότι ο στενός συνεργάτης του Ιουστινιανού, ο νομικός Τριβωνιανός, ήταν παγανιστής; Μάλλον επειδή, όπως λέει κι ο Σωζόμενος, οι ποινές κατά του παγανισμού δεν εφαρμόζονταν.

Η καταστροφή των εθνικών ναών και των αγαλμάτων των θεών δεν έγινε από "χριστιανικό μίσος κατά του Ελληνικού πολιτισμού" όπως νομίζουν οι αρχαιολάτρες, ούτε από έλλειψη εκτίμησης για την ελληνική τέχνη. Έγινε αποκλειστικά λόγω θρησκευτικής έχθρας. Διαφορετικά, και οι Εικονομάχοι που κατέστρεφαν τις εικόνες θα έπρεπε να κατηγορούνται για "έλλειψη εκτίμησης προς την τέχνη". Άλλωστε, αν δεν εκτιμούσαν οι Βυζαντινοί την αρχαία τέχνη, δεν θα μετέφεραν τόσα αρχαιοελληνικά αγάλματα (και θεών) στο Παλάτι, τον Ιππόδρομο, τις οδούς και στις πλατείες της Κωνσταντινούπολης.(Όπως έκανε η εξ Αθηνών Αυτοκράτειρα Αθηναϊδα με το άγαλμα της Αθηνάς του Παρθενώνα, ή άλλοι Αυτοκράτορες με αγάλματα της Ελένης του Μενελάου, του χάλκινου Ηρακλή έργου του Λύσσσιπου του Σικυώνιου, του Δια, του Απόλλωνα, των Διοσκούρων, της Άρτεμης,της Ηρας[που ήταν τόσο τεράστιο ώστε στην Άλωση του 1204 οι Ευρωπαίοι για να μεταφέρουν μόνο το κεφάλι του χρειάστηκαν όχημα που το έσερναν τέσσερα βόδια], της Αθηνάς της Λίνδου, του Πάρη να προσφέρει το μήλο στην Αφροδίτη, της Λύκαινας της Ρώμης και πολλά άλλα).

-Σε αντίθεση με την γενικότερη έλλειψη ανεκτικότητας της Δύσης, στο βυζάντιο οι "μισαλλόδοξοι βυζαντινοί" όπως τους κατηγορούν είχαν κτίσει ήδη απο τις αρχές του 8ου αιώνα στην Κωνσταντινούπολη τζαμί για να προσεύχονται οι μουσουλμάνοι που περνούσαν από εκεί (πχ εμποροι), κι αργότερα έχτισαν και άλλα δύο. Ας μού πει κανείς, πότε πρωτοχτίστηκε τζαμί στη Δύση; Από τον 8ο αιώνα, οι Ρωμηοί δεν είχαν πρόβλημα να υπάρχει τζαμί στην πρωτεύουσα ενός χριστιανικού κράτους το οποίο αντιμαχόταν τους μουσουλμάνους και ήταν σε πόλεμο με αυτούς. Αν αυτό δε σημαίνει ανεκτικότητα, τότε τι σημαίνει, σε μια εποχή όπου οι Δυτικοί έκαναν Σταυροφορίες και το Ισλάμ Τζιχάντ; Μπορεί κανείς να συγκρίνει έστω τον τρόπο εξάπλωσης Ισλάμ και Χριστιανισμού τους τρεις πρώτους αιώνες; Οι "σκοταδιστές" Βυζαντινοί ποτέ δε θα συμπεριφερόταν με τον τρόπο των Ισπανών κατακτητών του Νέου Κόσμου.

-Σε αντίθεση με την Δύση όπου τα πανεπιστήμια ιδρύονταν από την διοίκηση της Εκκλησίας και ήταν πάντα υπό εκκλησιαστικό έλεγχο, στο "σκοτεινό Βυζάντιο" τα πανεπιστήμια, το Πανδιδακτήριο, η Μαγναύρα, ήταν πάντοτε υπό τον κοσμικό κρατικό έλεγχο, και είχαν ιδρυθεί από το κράτος, και σε αυτά δεν διδασκόταν θεολογία.

-Σε αντίθεση με την Δύση όπου μόνο οι "γαλαζοαίματοι" είχαν δικαίωμα στο θρόνο και την εξουσία, και το Ισλάμ όπου οι Χαλίφηδες έπρεπε να προέρχονται από την οικογένεια του Μωάμεθ, στην Ρωμανία ο καθένας, αγρότης, αγροίκος, ευγενής, ανεξαρτήτως φυλετικής καταγωγής, είτε από τη Συρία, είτε από τη Μακεδονία, κλπ, είχε το ελεύθερο να δοκιμάσει να πάρει τον θρόνο αρκεί να ήταν έξυπνος και φυσικά ριψοκίνδυνος. Αυτό δεν είναι δημοκρατία, αλλά ήταν πολύ δημοκρατικότερο, ή μάλλον πολύ λιγότερο αυταρχικό από τις πρακτικές της εποχής. Η ιδέα της κληρονομικής βασιλείας φάνταζε βλακεία στους "μοναρχικούς βυζαντινούς"όπως τους κατηγορούνε. Πάντα υπήρχε η ιδέα ότι η κυριαρχία άνηκε στο λαό κι ο λαός είχε παραχωρήσει την εξουσία του στον αυτοκράτορα.

Ο Ιουστινιανός στην Lex De Imperio αναφέρει ρητά ότι ο λαός έχει μεταβιβάσει την εξουσία του στον αυτοκράτορα. Δεν είναι πιθανόν ότι μετά ο νόμος αυτός παρέμεινε πολύ γνωστός, η ιδέα όμως εξακολουθούσε να υπάρχει. Καταρχήν ο θρόνος ήταν αιρετός. Το 811 ο ετοιμοθάνατος αυτοκράτορας Σταυράκιος απείλησε τους διεκδικητές του θρόνου πως θα ξαναδώσει την αυτοκρατορία στο λαό και θα ιδρύσει χριστιανική δημοκρατία. Ο Πατριάρχης Νικόλαος Μυστικός τον 10ο αιώνα ανοιχτά διακήρυξε «το νόμιμο δικαίωμα της επανάστασης». Ποτέ εξάλλου οι γυναίκες δε θεωρήθηκαν ανάξιες στη Ρωμανία να κατέχουν το ύψιστο αξίωμα. Τέσσερεις Ρωμηές αυτοκράτειρες κυβέρνησαν μόνες τους (δίχως να έχουν σύζυγο) δίχως κανείς να φέρει αντίρρηση λόγω του φύλου τους. Πουλχερία τον πέμπτο αιώνα, Ειρήνη τον όγδοο, και Ζωή και Θεοδώρα τον 11ο αιώνα. Ειδικά όσο προχωρούσαν οι αιώνες (από την Ειρήνη και μετά) δεν ζητώνταν από γυναίκα που μόνη της κατείχε το θρόνο να παντρευτεί δίνοντας την εξουσία στον σύζυγό της. Αυτά στη Δυτική Ευρώπη έγιναν μόνο μετά από 600 χρόνια.

-Γενικότερα, είναι άδικο όταν ταυτίζουν κάποιοι τις παραδόσεις της Ρωμανίας με αυτές της τσαρικής Ρωσσίας ή της Οσμανικής αυτοκρατορίας απλώς και μόνο επειδή ήταν και τα τρία κράτη αυτοκρατορίες: στην Ρωμανία ήταν πάντα ζωντανή σε λαό και εξουσία η ανάμνηση των αρχαιοελληνικών και των πρώιμων ρωμαϊκών πολιτειακών παραδόσεων. Στην Ρωμανία εκλέκτορες του αυτοκράτορα ήταν η σύγκλητος, ο στρατός κι ο λαός, κι όχι η Εκκλησία. Έπρεπε πρώτα να επευφημηθεί ο αυτοκράτωρ από τα τρία αυτά σώματα και ύστερα ακολουθούσε η στέψη.

Ήταν απόλυτος μονάρχης, για όσο καιρό η διοίκησή του ήταν ικανοποιητική. Το αν όμως η διοίκησή του ήταν ικανοποιητική, κρίνονταν φυσικά όχι από τον μονάρχη, αλλά από τους εκλέκτορές του, δηλαδή δεν ήταν ανεξέλεγκτος. Αν αποδεικνυόταν ανίκανος, οποιοσδήποτε εκ των εκλεκτόρων είχε το δικαίωμα να ανακηρύξει άλλο αυτοκράτορα. Ο Πέτρος Πατρίκιος τον 6ο αι. στο "Περί πολιτικής επιστήμης" γράφει απευθυνόμενος στον βασιλιά για την εξουσία: "παρά θεού τε διδομένης και των πολιτών δέξοιτο προσφερομένην". Αργότερα, τον 13ο/14ο αι. ο Μανουήλ Μοσχόπουλος τονίζει ότι ο ηγέτης δεν είναι θεόκλητος, ότι το «κοινόν» (οι πολίτες) είναι αυτό που ελεύθερα αποφασίζει να δεχτεί κάποιον για μονάρχη, κι ότι ο μονάρχης αυτός πρέπει να αξιώνει τη νομιμοφροσύνη των πολιτών μόνο στο βαθμό που ο ίδιος εκπροσωπεί και προστατεύει το «κοινόν». Το κράτος έχει αναμφισβήτητη προτεραιότητα έναντι του αυτοκράτορα.

Ο αυτοκράτωρ που εξέδωσε τις περισσότερες Νεαρές μετά τον Ιουστινιανό, ο Λέων ΣΤ΄, καταργεί παλαιότερους νόμους αυτοκρατόρων με την αιτιολογία πως δεν έγιναν αποδεκτοί από τους ενδιαφερόμενους, ήτοι τους πολίτες. Ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ απαντά στον Μωάμεθ Β’ ότι το να του παραδώσει την Πόλη δεν είναι υπόθεση δική του, αλλά των πολιτών. Αυτοκράτορες παρουσιάζονται στο λαό και δικαιολογούν τα μέτρα τους, ή συγκαλούν συνελεύσεις στις οποίες προσπαθούν να τους πείσουν για τις πράξεις τους.
Πολλά άλλα παρόμοια παραδείγματα δείχνουν πως η παλιά δημοκρατική ιδέα δεν εξαφανίστηκε, κι ότι η μοναρχία είχε τα όριά της, τόσο στην πράξη όσο και στο ότι ο αυτοκράτορας θεωρούνταν προστάτης του κράτους κι όχι θεϊκός δεσπότης. Αντίθετα, στην τσαρική Ρωσσία και στην Τουρκική αυτοκρατορία πολιτειακές παραδόσεις ήταν ο ασιατικός αυταρχισμός των Τατάρων της "Χρυσής Ορδής" και η ισλαμική θεοκρατία αντιστοίχως. Λένε για τις δολοπλοκίες και τις δολοφονίες των αυτοκρατόρων. Όμως μόνο το Βυζάντιο κράτησε επί 1000 χρόνια, η εποχή ήταν δύσκολη, γινόταν ακόμη μετακινήσεις και εισβολές βαρβάρων, δεν είχε αποκατασταθεί ακόμα μια σχετική ηρεμία στην Ευρωπαϊκή ήπειρο, και αν έπρεπε να δίνουν την εξουσία σε κάποιον απλώς επειδή ο μπαμπάκας του ήταν αυτοκράτορας, και το παιδί ήταν ανίκανο να τα βγάλει πέρα, η αυτοκρατορία θα χανόταν.

-Σε αντίθεση με τη Δύση όπου κυριαρχούσε το Αλάθητο του Πάπα και οι φεουδαλικοί νόμοι, ή την Σαρία και τον Ισλαμικό νόμο της Θεοκρατίας του Ισλάμ, στην Ρωμανία υπήρχαν κοσμικοί νόμοι. Υπήρχε αδιάλειπτα εν λειτουργία το Ρωμαϊκό Δίκαιο, και τα ζητήματα της εκκλησίας δεν επικρατούσε αυθαίρετα η γνώμη του ενός, αλλά γινόταν ψηφοφορία(οικουμενική σύνοδος). Ούτε το κράτος κατόρθωσε να επιβάλει την άποψή του σε δογματικά θρησκευτικά ζητήματα π.χ. στο ζήτημα των εικόνων ή στο ζήτημα της ένωσης με την δυτική εκκλησία, αλλά ούτε και η εκκλησία δεν μπορούσε να επιβάλει πολιτικές απόψεις στο κράτος. Υπήρχαν όρια που και οι δυο πλευρές σέβονταν με το καλό ή με το ζόρι. Στο ζήτημα αυτό θα επιμείνω. Υποστηρίζεται πως η Ρωμανία ήταν Θεοκρατία. Άλλοι υποστηρίζουν πως υπήρξε και "καισαροπαπισμός".

Η Ελένη Αρβελέρ απαντά σε αυτό: "Η σχεδόν γενική πεποίθηση , σ' ό,τι αφορά το Βυζάντιο ότι η Εκκλησία είναι υποταγμένη στο Κράτος, πράγμα που εκφράζεται με τον « καισαροπαπισμό» δε μου φαίνεται ικανή να περιγράψει μια πραγματικότητα που έχει περισσότερες αποχρώσεις και είναι πολύ πιο περίπλοκη στις σχέσεις ανάμεσα στην κοσμική και στην πνευματική εξουσία. (...) Ο αυτοκράτορας , ως χριστιανός, εξαρτάται από τον πατριάρχη. Ο πατριάρχης, ως πολίτης του Κράτους, εξαρτάται από τον αυτοκράτορα. Το γεγονός αυτό προϋποθέτει τον απόλυτο διαχωρισμό, τη σαφή διάκριση, ανάμεσα στην αυτοκρατορική εξουσία και το ιερατείο, πράγμα που συνέβη στο Βυζάντιο. Έτσι η πλατιά διαδομένη θεωρία, που παρουσιάζει το βυζαντινό αυτοκράτορα ως ιερέα, δεν αντέχει καθόλου όταν εξετάζουμε τις πηγές. (...) Το διάβημα του Θεοδόσιου Α' απέτυχε και το προνόμιο του αυτοκράτορα να μένει στο εσωτερικό του ιερού καταργήθηκε ακόμη και στην Κωνσταντινούπολη.(...) Ο διαχωρισμός της αυτοκρατορικής από την εκκλησιαστική εξουσία είναι ένα γεγονός που καθιερώθηκε από το βυζαντινό νόμο. Η βυζαντινή ιστορία αναφέρει πολλές απόπειρες πατριαρχών ή αυτοκρατόρων να διαταράξουν την ισορροπία αυτή. Αλλά, ας το επαναλάβουμε για ακόμα μια φορά, πρόκειται για εξαιρετικές περιπτώσεις κι όχι για διαρκείς καταστάσεις.(..) Αλληλεγγύη και συνενοχή ακόμα είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις σχέσεις ανάμεσα στην εκκλησία και το κράτος στο Βυζάντιο, πολύ περισσότερο από ότι ο «καισαροπαπισμός» ή ο «παποκαισαρισμός»" (Ε. Αρβελέρ "Η πολιτική ιδεολογία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας" εκδ. Ψυχογιός) -Επίσης, ενώ όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν παγανιστική ο αυτοκράτορας θεωρούνταν θεός και απαιτούσε να λατρεύεται ως θεός (ασιατική αντίληψη), αφού εκχριστιανίσθηκε το κράτος, ο αυτοκράτορας έπαψε να θεωρείται θεός, και ξαναθεωρήθηκε ένας απλός άνθρωπος που έτυχε για ορισμένο διάστημα (κι όχι για πάντα) της εύνοιας του Θεού.

-Στην Ρωμανία φαινόμενα φεουδαρχίας δεν παρουσιάστηκαν παρά μόνο στους τελευταίους αιώνες της παρακμής, υπό την επιρροή δυτικών προτύπων. Η κεντρική εξουσία αγωνιζόταν σκληρά κατά των «Δυνατών» (μεγαλογεωκτημόνων) και υπέρ των απλών καλλιεργητών.

-Ψέμα είναι ότι η Ρωμανία δεν ενδιαφέρθηκε για τον ελλαδικό χώρο και τον παραμέλησε. Ογδονταοκτώ φρούρια έκτισε ή ανανέωσε ο Ιουστινιανός σε Ήπειρο, Μακεδονία και Θεσσαλία, για την προστασία της Ελλάδας από τους βαρβάρους. Επί δεκαετίες πολεμούσαν οι Αυτοκράτορες τους Βουλγάρους ώστε αυτοί να μην καταλάβουν τη Μακεδονία. Η Θεσσαλονίκη ήταν η Συμβασιλεύουσα. Πώς γίνεται να είναι παραμελημένος ο ελλαδικός χώρος (όπως ισχυρίζονται οι αρχαιολάτρες) και η δεύτερη πόλη της Ρωμανίας να βρίσκεται σε αυτόν; Εκτός κι αν με το «ελλαδικός χώρος» και το «Ελλάδα» εννοούν μόνο τη Νότια Ελλάδα, οι γνωστοί τοπικιστές κακομοίρηδες παλιοελλαδίτες(αρχαιολάτρες τάχα μου) με τη νοοτροπία κοτζαμπάσηδων.

-Λένε πως η Ρωμαίικη τέχνη του Βυζαντίου ήταν στατική. Ο Γ. Τσαρούχης απαντά σ’ αυτή την κατηγορία: «Δυο μεγάλα ψέμματα έχουν ειπωθεί σχετικά με τη βυζαντινή ζωγραφική. Πρώτον ότι έμεινε αναλλοίωτη επί αιώνες και δεύτερον ότι εμίσησε τη ζωή και την ηδονή, προσπαθώντας να αποδώσει την ανυπαρξία». Αναληθείς λοιπόν οι κατηγορίες αυτές. Αρκεί να συγκρίνει κανείς ένα ψηδιφωτό του 6ου αι. και μια τοιχογραφία του 14ου αι. Θα δει αμέσως την εξέλιξη και τη διαφορά.

-Λένε πως το Βυζάντιο δεν έχει να παρουσιάσει σπουδαία λογοτεχνικά δείγματα. Αυτό μόνο εν μέρει είναι σωστό, διότι οι ιστοριογραφίες των Ρωμηών του μεσαίωνα είναι υψηλής ποιότητας. Αν σε κάτι οφείλεται η όχι τόσο σπουδαία λογοτεχνική παραγωγή, είναι η αυστηρή προσήλωση των Βυζαντινών στα αρχαιοελληνικά πρότυπα, και στην αττική διάλεκτο. Τα γραπτά τους αττικίζουν πάρα πολύ, διότι οι Ρωμηοί θεωρούσαν την αρχαιοελληνική ως το ύψιστο γλωσσικό πρότυπο και έτσι δεν θέλησαν να γράψουν στην κοινή της εποχής, κι έτσι οι λογοτεχνικές δυνατότητές τους παρέμεναν δέσμιες του αττικού ύφους.

-Λέγεται πως την παραμονή της Άλωσης οι Βυζαντινοί λογομαχούσαν για το φύλο των αγγέλων. ΟΥΔΕΝ ΨΕΥΔΕΣΤΕΡΟ. Πουθενά, σε καμία ιστορική πηγή της εποχής δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο. Μόνο στο "Το '21 και η αλήθεια" του Σκαρίμπα (που άλλωστε δεν ήταν ιστορικός, αλλά λογοτέχνης) αναφέρεται, δίχως καμία τεκμηρίωση ή έστω πηγή αναφοράς. Πουθενά αλλού, σε κανένα κείμενο του 15ου αι.. Κι όμως, το έχουν κάνει καραμέλα οι προκατειλημμένοι κατά του Βυζαντίου, δίχως καμία ντροπή που ψεύδονται έτσι. -Με χονδρικούς υπολογισμούς, η αναλογία των συγγραφέων που ασχολήθηκαν με τη θεολογία και τη θρησκεία στο Βυζάντιο δεν ξεπερνάει τα 2/5 στο σύνολο των βυζαντινών συγγραφέων. Συνεπώς, αντίθετα απ’ ό,τι νομίζεται, οι Βυζαντινοί λόγιοι δεν ασχολούνταν μέρα-νύχτα με δογματικά και θεολογικά προβλήματα.

-Ψέμα είναι επίσης ότι η βυζαντινή κοινωνία ήταν «καλογεροκρατούμενη» ή ότι υπήρχαν πάρα πολλοί μοναχοί. Με ποιες αποδείξεις τα λένε αυτά; Απλώς συγκεντρώνουν τους πάντες που φόρεσαν κάποτε, έστω και για λίγες μέρες [ή λίγο πριν πεθάνουν] το ράσο, και καταλήγουν σε τεράστειους αριθμούς που απέχουν έτη φωτός από την αλήθεια. Αλλά όταν διαβάζουμε τους βίους των μοναχών, βλέπουμε ότι πολλοί διάλεξαν τη μοναχική ζωή σχετικά αργά, αφού παντρεύτηκαν ή άσκησαν κάποιο δημόσιο αξίωμα.

-Επίσης, ενώ το έτος 999μ.Χ. στην Δύση όλοι περίμεναν την έλευση του Αντιχρίστου και την Δευτέρα Παρουσία, και είχαν κυριευτεί από παραλήρημα εσχατολογικό, πουλούσαν τα υπάρχοντά τους, έκαναν μετάνοιες και λιτανείες, κλπ, στο "μισαλλόδοξο Βυζάντιο" (όπως το κατηγορούνε) τέτοια φαινόμενα δε συνέβησαν καθόλου, διότι η κοσμοαντίληψη των Ρωμιών δεν τους επέτρεπε να πιστέψουν τέτοια πράγματα. Στη Δύση του Μεσαίωνα η "σωτηρία" σήμαινε την λύτρωση από την εκδικητική τιμωρία ενός χαιρέκακου δικαστή-θεού, πράγμα που συνεπαγόταν τρόμο και παραλήρημα, το οποίο αργότερα οδήγησε στην εναντίωση στη θρησκεία. Αντίθετα, στο Βυζάντιο η "σωτηρία" δε σήμαινε άλλο παρά την "θέωση" δηλαδή την ένωση με το θεό, δίχως κανένα σύνδρομο καταδίωξης ή φόβου τιμωρίας.

Μέτρο του βυζαντινού πολιτισμού είναι αυτό:

Πρώτος ο Ρωμηός Νικηφόρος Γρηγοράς (1295-1359) στα 1325, 2,5 αιώνες πρίν τους δυτικοευρωπαίους επιστήμονες και την καθολική εκκλησία, βασιζόμενος σε δικές του μετρήσεις και μελέτες, κατάλαβε τα σφάλματα του Ιουλιανού ημερολογίου, και πρότεινε στον Ανδρόνικο Β΄ την διόρθωσή του ημερολογίου σύμφωνα με τις παρατηρήσεις του. Αυτό θα πεί απασχόληση με την αστρονομία και τα μαθηματικά στην Ρωμανία.

Το "Περί της ανθρώπου κατασκευής" του Θεόφιλου, η δωδεκάτομη "Παθολογία" του εκ Τράλλεων Αλεξάνδρου όπου δίνονται λεπτομέρειες για 120 εγχειρήσεις, από τη μαστεκτομή ώς την αφαίρεση ουρόλιθων, η "Ιατρική εγκυκλοπαίδεια" του Θεόφιλου Νόννου, το "Περί ανατομικής του ανθρώπου" του μοναχού Μελέτιου,

το «Υπόμνημα» του Παύλου Αιγινήτη, η «Σύνοψις ιατρική» του Λέοντα Μαθηματικού, το «Δυναμικό» του Νικόλαου Μυρεψού, η «Ιατρική μέθοδος», η «Θεραπευτική μέθοδος» και το «Περί ούρων» του Ιωάννη Ακτουάριου, το «Ιατρικά εκκαίδεκα» του Αέτιου 16 τόμων, εκ των οποίων ο 7ος αφορά την οφθαλμολογία (φάρμακα και επεμβάσεις), η «Σύνοψη της Ιατρικής» των Νικήτα και Λέοντα (9ος αι.) που αναφέρεται σε χειρουργικά θέματα και εργαλεία, μήπως όλα αυτά είναι συγγράμματα ανθρώπων και πολιτισμού που αδιαφορεί για τα εγκόσμια και μονάχα προσεύχεται σκυθρωπά;

Μήπως η εξάτομη "Λογιστική" του Βαρλαάμ, η "Αστρονομική βίβλος" του Θεόδωρου Μελιτηνιώτου, τα "Αρμονικά" του Βρυενού, η "Στοιχείωσις Αστρονομική" του Μετοχίτη, τα "Περί κατασκευής κοίλων κατόπτρων" και και το «Περί παραδόξων μηχανημάτων» του Ανθέμιου σας λένε τίποτα τέτοιο; Διότι, πολιτισμός που υποτίθεται ότι ενδιαφέρεται μόνο "για τη σωτηρία της ψυχής" και όχι για το σώμα είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να συγγράφει δωδεκάτομα έργα ιατρικά.

Μήπως όλος αυτός ο συρφετός που παραμυθιάζεται πιστεύοντας πως οι Ρωμιοί πρόγονοί μας δεν ήταν πολιτισμένοι αλλά βάρβαροι, μήπως όλοι αυτοί γνωρίζουν πως στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης διδάσκονταν Αριθμητική, Γεωμετρία, Αστρονομία και Μουσική, παράλληλα με την Ελληνική και Λατινική φιλολογία;

Κι όσοι μιλατε για τις ποινές στο Βυζάντιο, ας μάθετε, ω γάιδαροι ψευδοουμανιστές που κρίνετε άλλες εποχές με σημερινά κριτήρια τι βασανηστήρια υπήρχαν στην λατρεμένη αρχαιότητά σας:

Αποτυμπανισμός, λιθοβολισμός, σταύρωση, κατακρήμνιση από ψηλά, τροχός, ακρωτηριασμοί, τύφλωση, στρεβλώσεις άκρων, ευνουχισμός, κάψιμο με πίσσα, κόψιμο μαστών, καταπλάκωμα εγκύων με πέτρες (ώστε να αποβάλουν), κάψιμο τριχών του πρωκτού (για μοιχους) κ.ά. Στην Αρχαία Αθήνα χρησιμοποιήθηκαν τουλάχιστον τα 8 (πρώτα) από τα παραπάνω βασανιστήρια.

(Η πηγή του κειμένου μου είναι άγνωστη)